Jessica Stoker omschreef haar zoon Boaz, geboren met een ernstige hartafwijking als ondernemend jongetje. Hoe is het twee jaar later?

Boaz Stoker, nu 4,5 jaar oud, is nog net zo ondernemend en nieuwsgierig als toen. Het gaat goed met hem, vertelt moeder Jessica. Boaz zit nu op school en begon deze week met zwemles. “Het is een open en sociale jongen. Hij praat met iedereen, jong en oud. We lachen ons regelmatig suf met hem, om wat hij allemaal voor elkaar krijgt en zegt.”

Boaz pikt dingen snel op, niets wijst erop dat hij achterloopt in zijn ontwikkeling door zijn hartaandoening. “Laatst waren de batterijen van zijn speelgoedtrein leeg. Hij opende het speelgoed zelf met een mes, haalde de batterijen uit een keukenla, plaatste ze erin, met de min en de plus aan de juiste zijde en zette hup, de schroefjes er weer in.”

Slenteren

Met zijn gezondheid gaat het ook goed, vertelt Jessica. Van zijn aandoening, een transpositie van de grote vaten, merken zijn ouders weinig in het dagelijks leven. “Hij heeft natuurlijk een litteken op zijn borst, maar die valt ons niet meer op. Het hoort bij hem.”

Of hij toch niet vermoeid is door zijn aandoening als hij tegenstribbelt bij het wandelen, die gedachte flitste even door het hoofd van zijn vader Richard. Jessica: “Maar ik weet dat onze zoon gewoon niet van wandelen houdt. Dan gaat hij een beetje slenteren. Dat relateer ik niet aan zijn hart. Ik merk het nergens aan.” Maar natuurlijk is het onderwerp regelmatig aanwezig. Niet alleen geven ze soms presentaties voor Stichting Hartekind en vertellen ze dan Boaz’ verhaal, ook horen ze verhalen van andere ouders die soms na de eerste controle al slecht nieuws krijgen over het hart van hun kind.

Jessica: “Onze dochter Liz is in de winters veel ziek geweest. Met de medicijnen die ze krijgt, gaat het nu gelukkig goed maar als het Boaz was geweest die zo kwakkelde, dan waren we een stuk zorgelijker geweest dan nu denk ik.”

Positief toekomstperspectief

Bij de controle in het voorjaar van 2019 zeiden de specialisten dat het zo goed gaat met Boaz’ conditie, dat hij pas over twee jaar terug hoefde te komen. “We zijn zo dankbaar dat het zo is verlopen. Het is bijna een wonder.” De controles in het WKZ vindt hij best spannend, hij laat ze over zich heenkomen. “We hebben hem verteld dat zijn hartje bij zijn geboorte niet goed was en dat hij als baby is geopereerd. Heel basaal. Hij stelt daarover verder geen vragen dus we laten het ook basaal.”

Jessica ziet Boaz’ toekomst positief in. “Redelijk positief moet ik zeggen, je weet natuurlijk niet hoe het zal gaan. Soms vragen mensen of we nu klaar zijn, na die ene operatie. Dan vertel ik dat het euvel is opgelost, dat de vaten op de juiste plek liggen maar dat er toch restverschijnselen kunnen optreden. Een hartklep kan gaan lekken, er kan een vernauwing optreden, we weten het niet. Maar de vooruitzichten zijn goed en hij wordt heel goed gemonitord. Maar zijn hart is en blijft heel speciaal.”

Boaz’ boerderij

Boaz wil boer worden. “Hij houdt van alles wat met landbouw te maken heeft. Van de trekkers, de maaiers, hij kijkt graag naar hoe het gras wordt geschud en hoe de balenpersen te werk gaan. Wij wonen buitenaf en hij weet ook al welke boerderij hij later wil gaan kopen. Hij hoopt dat zijn zus Liz de boerin wordt. Laatst zei hij: ‘Ik ga de boerderij van boer Rutting kopen mama. Dat is handig voor jou, want het is dichtbij en dan kun je komen koffiedrinken’.”