Ineens oog in oog met een sluipmoordenaar

Evalien kreeg een hartziekte. Om aandacht te vragen voor hart- en vaatziekten bij vrouwen deelt zij haar verhaal.

Ineens stond ik oog in oog met een sluipmoordenaar. Tijdens mijn vakantie na de drukke kerstdagen sloeg hij toe. Bij het bereiden van het avondeten werd ik plotseling erg misselijk, begon ik ontzettend te zweten en moest ik spugen. Vervolgens voelde ik de druk op mijn borst toenemen en kreeg hele zware armen. Foute boel!

De hulpdiensten waren er snel. Hun doelgerichte handelen was levensreddend, dat voelde ik. Met spoed werd ik naar het HagaZiekenhuis gebracht en belandde op de tafel bij de interventiecardioloog voor hartkatheterisatie. Accuraat stelde hij de diagnose; een hartinfarct veroorzaakt door een scheuring van mijn kransslagader, ook wel SCAD genoemd. Dit werd direct gevolgd door de vraag: ‘Weet u dat uw bloeddruk veel te, veel te hoog is?’  

Mijn gedachten dwaalden af naar mijn moeder van 74 die afgelopen jaar druk bezig is geweest haar bloeddruk te verlagen, evenals andere familieleden die ook meer op leeftijd zijn. Maar ik? Ik ben 46 jaar. Ik heb geen overgewicht, nooit gerookt, drink weinig alcohol en ik heb een actief leven. Is het té actief? In december keek ik erg uit naar mijn vakantie, want hoewel het einde van het jaar altijd feestelijk en gezellig is, was het ook dit jaar zowel op mijn werk als privé hectisch. Of waren het de hormonen? Inmiddels weet ik dat deze bij vrouwen rond mijn leeftijd kunnen leiden tot een verhoogd risico op hart- en vaatziekten. Op dat moment was mijn antwoord duidelijk: nee, ik wist niet dat ik hoge bloeddruk had, sterker nog ik had er nog nooit aan gedacht en het dus ook nooit laten controleren. De jaarwisseling vierde ik in het ziekenhuis. Voor het nieuwe jaar kreeg ik ongevraagd goede voornemens opgelegd door mijn eigen lichaam. 

Inmiddels gaat het goed met mij. Het vertrouwen in mijn lichaam komt, zoals dat gaat met verloren vertrouwen, langzaam weer terug. Waar ik zelf regie in kan nemen, doe ik dat. Naast het slikken van mijn medicijnen heb ik mijn leefstijl voor zover mogelijk verder aangescherpt. Ik zuig niet op een dropje als ik last van mijn keel heb en eet voedingsmiddelen als sambal en sojasaus niet meer, kortom ik probeer mijn zoutinname te beperken. Ook stress probeer ik te verminderen, meer te bewegen en natuurlijk controleer ik met enige regelmaat mijn bloeddruk. Inmiddels weet ik dat je een hoge bloeddruk écht niet voelt. 

Tegen mijn kinderen hoef ik niet te zeggen dat ze na hun veertigste regelmatig hun bloeddruk moeten controleren. Zij waren er die avond helaas bij en weten er inmiddels meer van dan ik 5 maanden geleden. Tegen anderen daarentegen zeg ik het wel. Net zoals je af en toe op de weegschaal staat om op gezond gewicht te blijven, is het belangrijk in ieder geval één keer per jaar je bloeddruk te meten. Het is levensreddend. En dat kan zomaar jouw leven zijn.