Het verhaal van Annemieke
Annemieke is als patiënt onder behandeling bij het UMC Utrecht Cancer Center. De diagnose eierstokkanker kreeg ze in 2013. Een operatie en chemotherapieën volgden, maar een halfjaar geleden sloeg de laatste kuur niet aan. Dankzij een nieuw middel zijn de tumormarkers gedaald en heeft ze weer hoop.
Iedere keer zoekt mijn oncoloog naar een nieuwe behandeling
"De gewone dingen gaan door, dat vind ik belangrijk.”
“Op mijn werk vertelde ik over een halfjaar terug te zijn. Ik realiseerde mij toen nog niet de volle omvang van de behandeling en wat voor impact die had. Toch: ik bleef én blijf zoveel mogelijk bezigheden doen die ik altijd deed. Ik ga naar musea en concerten, zing in een koor, bezoek steden en met vriendinnen drink ik koffie of lees ik een krantje bij mijn favoriete koffietentje Doppio vlakbij mijn huis. Dat ik in het centrum van Utrecht woon, is fijn, zo met alles om de hoek. Want natuurlijk heb ik minder energie. Na een aantal chemo- kuren gaat je vitaliteit achteruit en ook bijverschijnselen dienen zich aan. Maar ik stond altijd volop in het leven en dat wil ik zo houden. Op een iets lager pitje misschien.”
Complete verrassing
“In het voorjaar van 2013 kreeg ik last van mijn buik. Dat heeft iedereen wel eens en ik ga niet snel daar de huisarts, dus pas toen ik meer last kreeg, maakte ik een afspraak. Na een scan bleek ik eierstokkanker te hebben. Een complete verrassing: ik heb altijd gezond geleefd en gesport. En dan opeens word je opgenomen in het ziekenhuis en ga je een andere wereld binnen. Ik moest een flinke operatie ondergaan en kreeg aansluitend chemotherapie. Hier moet ik even doorheen, daarna gaan we weer verder, dacht ik. Zo sterkte ik mezelf. Vandaar die boodschap aan mijn collega’s. Ik ben docent aan de technische faculteit van de Hogeschool Amsterdam en wilde zo snel mogelijk weer lesgeven en studenten begeleiden. En tussen de chemokuren die helaas volgden bén ik ook weer gaan werken. Mijn studenten weten niet eens dat ik kanker heb. Ik ben zelfs mee geweest op studiereizen naar Berlijn en Kopenhagen.”
Wilskracht
“Maar het was niet ‘even een halfjaar uitgeschakeld en weer verder’. Er waren moeilijke momenten, zorgelijke periodes en steeds weer die spannende uitslagen. Toch ben ik positief gebleven. Als ik iets niet (volledig) kon, dan keek ik wat ik wél kon. Zoals bij de buitenlandexcursies waar ik ’s avonds op mijn hotelkamer bleef en niet met collega’s meeging iets drinken in de stad. Mensen zien het niet aan me, dat scheelt. Op het begin na heb ik nauwelijks haaruitval gehad. Tijdens de laatste chemokuren droeg ik een ijskap op mijn hoofd. Door de koeling knijpen de bloedvaatjes zich dicht en komt er geen chemo in de haarzakjes, waardoor het haar behouden blijft. Prettig was het niet, het voelt echt koud aan, maar mijn wilskracht won.”
Zingen
“Waar ik verder kracht uit putte? Vooral uit mijn gezin, werk en zingen in het Klein Operakoor Wilhelminapark. Dat doe ik al vijftien jaar. Het zingen is fijn en we treden regelmatig op. Ook de club mensen is vertrouwd. Hoewel ik liever niet veel over mijn ziekte praat, is het toch fijn als een koorlid even vraagt hoe het gaat.
En nu kan ik ook nog zeggen: heel goed. Na een zware kuur die niet aansloeg, krijg ik nu een nieuwe, een combinatie van verschillende therapieën. Hierdoor zijn de tumormarkers enorm gedaald. Mijn oncoloog, Els Witteveen, ben ik ontzettend dankbaar. Iedere keer zoekt zij naar een nieuwe behandeling.”
Silent lady killer
“Eierstokkanker wordt ook wel de silent lady killer genoemd. Geen prettige bijnaam, maar ik leef in het nu. Nu gaat het goed met me en daar ben ik blij mee. Mijn partner en twee zoons zijn soms heus verdrietig en bezorgd. Maar ik ben iemand die, zodra het kan, de dingen weer oppakt. En zij gaan daarin mee. Na de zomervakantie sta ik weer ingeroosterd om colleges te geven, daarnaast ben ik studieloopbaanbegeleider van eerstejaars studenten en geef ik projectbegeleiding. De gewone dingen gaan door, dat vind ik belangrijk.”
September 2016