Het UMC Utrecht is een wereld op zich. Mensen komen en gaan via de grote draaideuren. Wie lopen er allemaal in en uit de centrale hal? Maar vooral: hoe gaat het met al die mensen? Wat is hun verhaal? Louël de Jong gaat op zoek en raakt in gesprek met artsen, patiënten, bezoekers, studenten, bezorgers en vele anderen...

Louël de Jong is journaliste en interviewde honderden mensen over hun persoonlijk leven voor bladen als Vriendin, Nouveau en Flow. Speciaal voor het Hoegaathet? tekent ze verhalen op vanuit de centrale hal van het UMC Utrecht.

Reinier Spek (20) is student geneeskunde en leert vandaag voor een tentamen in de universiteitsbibliotheek. “Er zijn natuurlijk meer bibliotheken in Utrecht, maar dit is de chillste. Ook omdat je met andere studenten kunt overleggen. Ik leer liever ergens anders dan in het studentenhuis waar ik woon; daar ga ik tussendoor al snel even naar de supermarkt of ik laat onze huishond Mees uit. Ik ben tweedejaars en wil straks het liefst richting chirurgie.
Het is hier goed georganiseerd voor studenten en alle colleges vinden in dit gebouw plaats. Zo meteen heb ik een werkcollege in de snijdzaal. Daar gaan we een zogenaamde ‘ski-duim’ herstellen door middel van een peestransplantatie, uiteraard op een donorhand. Heel interessant!”

In dit deel van de hal – meteen links na binnenkomst door de grote draaideuren – zie je veel studenten. Met leerboeken en koffiebekers in de hand, vaak druk in overleg. Jonge, enthousiaste gezichten: de artsen en chirurgen van de toekomst. Op alle fronten en in alle hoeken wordt hier in het UMC Utrecht duidelijk dat de medische wetenschap continu in beweging is.

Ook Peter van Veenendaal (61) heeft zijn hoop gevestigd op een universitair ziekenhuis. Hij zit verderop in de hal met zijn vrouw. “Ik wil graag een second opinion. In een ander ziekenhuis komen ze niet verder en ik wil van deze pijn af. Al twee jaar lang heb ik vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week pijn onderin mijn rug. Normaal werk ik als assistent in een bedrijfskeuken, dat gaat niet meer. Net als lang staan of zitten. Dit zou mijn 32ste seizoen wedstrijdbowlen worden, maar bowlen kan ik momenteel ook echt niet. Heel graag zou ik dat willen, alleen al voor de sociale contacten. Die mis ik. De recep-tioniste van de pijnpolikliniek heeft ons net geholpen met het invullen van het vragenformulier. We wilden thuis op de computer inloggen op ‘Mijn UMC Utrecht’ (beveiligde website met toegang tot persoonlijke, medische gegevens) maar er ging iets mis met mijn DigiD. Dus zijn we hier naartoe gekomen.”

Zijn vrouw Els (64) vult aan: “We hopen hier met mijn man net zulke goede ervaringen op te doen als ik zelf heb gehad. Jaren geleden hebben ze in het UMC Utrecht door vakkundig handelen mijn leven gered toen ik een gesprongen ader had in mijn hoofd. Peter zit nu veel thuis terwijl hij van alles wil. Naar aanleiding van de ingevulde vragenlijst gaan ze kijken welke arts hem kan helpen.”

Marga (69) leest een tijdschrift. Zodra we praten, schuift ze dat opzij. “Mijn man wordt geopereerd aan zijn prostaat. Eerder is hij al eens aan zijn gal geopereerd, dus we kennen de weg hier. Als ik weet hoe de operatie is verlopen, ga ik alleen naar huis. Hij moet in ieder geval een paar dagen blijven Dat is even wennen ja, we zijn altijd samen. We doen de boodschappen samen en hebben een bootje waar we met mooi weer naartoe gaan. Volgend jaar zijn we vijftig jaar getrouwd. Of ik hem ga verwennen als hij straks thuiskomt? Nee hoor, als ik er maar ben. Dan is het goed.”

Jurjen(47), Bianca (40) en hun dochter Samantha (6) zitten buiten bij het aangrenzende Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ). Ze zijn net bij de specialist geweest, zo meteen heeft Samantha fysiotherapie. “Sinds de operatie, een jaar geleden, gaat het veel beter met haar,” vertelt Jurjen. “Ze had epilepsie. Ernstige aanvallen, meerdere keren moest ze in de ambulance worden afgevoerd. Bij de operatie hebben ze de rechter hersenhelft, waar de epilepsie zit, stilgelegd (hemisferectomie). De linkerhersenhelft neemt nu veel functies over. We zien haar vooruitgaan, ze praat beter en onderneemt dingen. We wonen in Amstelveen maar zijn naar Utrecht gekomen omdat hier de specialisten zitten die haar wilden en konden opereren. We worden echt top behandeld, heel menselijk. Meteen na de fysiotherapie rijden we terug om op tijd bij de school van onze zoon Lucas (11) te staan.”

“Sinds vorig jaar weten we dat ze hier goddelijke cappuccino verkopen, dus die nemen we altijd. We genieten.” Ruud Fleuren (44) houdt met een brede glimlach een dampende koffiebeker in zijn hand. Binnen in de hal van het WKZ zit hij met zijn vrouw Etiënne (39) en zoon Jort (8) aan één van de tafeltjes bij koffiecorner 30 beans. Vandaag precies een jaar geleden onderging Jort een openhartoperatie. “Op de dag van de operatie waren we eigenlijk best rustig,” vertelt Etiënne. “We waren blij dat er iets aantoonbaars gevonden was en dat daar iets aan gedaan werd. Het was een probleem dat ‘technisch’ opgelost kon worden.” Na jaren onzekerheid waarin Jort veel ziek was, moe, en (als baby) veel huilde en spuugde, kwam een kinderarts met de constatering dat in zijn hart het tussenschot tussen de boezems ontbrak. Hierdoor werden zijn longen overbelast. Een openhartoperatie bleek noodzakelijk in een speciaal kinderziekenhuis zoals het WKZ. “We zijn al op zóveel plekken met Jort geweest, het was een verademing hier te zijn. Hier wordt niet óver hem gepraat maar mét hem. Van schoonmakers tot chirurgen: iedereen is even toegankelijk. We zijn net ter controle bij de arts geweest. Jort heeft een inspanningstest gedaan en een fietstest, waarbij is gekeken hoe het met de capaciteit van de longen en z’n hart gesteld is. We hebben net gehoord dat hij kan gaan meedoen met sport en gym op school, dus onze lach komt niet alleen van de lekkere cappuccino.”

Een kind met een hartafwijking kan eindelijk mee gymmen met de klas. Een kind met ernstige epilepsieaanvallen onderneemt weer van alles. Dokters kunnen veel. En wat kunnen Reinier en zijn medestudenten straks allemaal? Ik heb goede hoop. Fijne kerst.