Interviews (curriculair onderwijs) - Epilepsie

 Studenten puzzelen leren, vooral dat vindt Kees Braun leuk aan onderwijs geven. "Symptomen leren zien en herkennen, en dan deduceren; het is mooi om mensen daarin te zien groeien." De studenten en promovendi die Braun en zijn collega's begeleiden komen uit verschillende richtingen. Soms zit daar een toekomstig kinderneuroloog tussen. "Er zijn weinig geneeskunde-, BMW- of SUMMA-studenten die al in het begin van hun studie weten dat ze kinderneuroloog willen worden."

"Ons vak is een subspecialisatie, waarin we het beste van twee medische specialismen samenbrengen: neurologie en kindergeneeskunde. In Nederland werken zo'n zestig kinderneurologen, waarvan de meesten op hun beurt weer zijn gespecialiseerd in een bepaald aspect van ons vakgebied. Hier in Utrecht is onze voornaamste expertise de chirurgische behandeling van refractaire epilepsie (wanneer epileptische aanvallen niet met medicijnen te beheersen zijn). We zijn het enige centrum in Nederland dat deze operaties uitvoert, zo'n vijfenveertig per jaar. Onze tweede expertise is beroertes bij kinderen als gevolg van vaataandoeningen."

Groot pakket 

"Ons onderwijspakket is groot. Een kleine greep: we geven basiskennis over kinderneurologische ziektebeelden en epilepsie aan BMW- en geneeskundestudenten en aan masterstudenten Neuroscience & Cognition; supervisie en onderwijs aan aiossen neurologie en kindergeneeskunde die hun stage kinderneurologie volgen, en we participeren daarnaast in verschillende cursussen en nascholingen voor kinderartsen, neurologen en kinderneurologen. Ik begeleid ook SUMMA-studenten in de leerlijn 'klinisch denken'. Ontzettend leuk, intensief en inspirerend. Sommigen van hen die hier een wetenschapsstage doen, zie ik later terug als promovendus."

Kleine vakgroep 

"Voor onze promovendi, we hebben er nu elf, wat veel is voor zo'n kleine vakgroep; ben ik best veeleisend en vast niet altijd even makkelijk. Een van hen had in zijn dankwoord geschreven: 'Correcties van eerste versies van artikelen die ik terugkreeg zagen er uit alsof je een bloedneus had gehad.' Nu ik promotor en geen co-promotor meer ben, en het aantal promovendi dat ik mag begeleiden toeneemt, moet ik leren delegeren: ik kan niet meer voor elke komma verantwoordelijk zijn! Zo lukt het om nog steeds samen een artikel te schrijven."

"Promoveren is ongelooflijk intensief en stressvol. Het is bovendien een onzekere periode: vind ik antwoorden op mijn vragen? Leidt dit wel ergens toe? Maar uiteindelijk is het altijd de moeite waard, en je ziet promovendi in dit proces groeien. Het onderzoek in onze groep geeft veel voldoening. De onderwerpen zijn vaak vernieuwend en klinisch relevant: van de rol die hersennetwerken spelen bij epilepsie tot medicatiegebruik na chirurgie; van slaapgerelateerde epilepsie tot de betekenis van stress bij het ontstaan van epilepsie. Elk onderzoek voegt hopelijk weer wat toe aan een betere behandeling van onze patiënten."