Als het met één van de kinderen niet goed gaat, vraagt dat gelijk veel aandacht. Ik kan me nog goed herinneren hoe mijn gedachten, mijn gevoel vol waren van de zorgen en het piekeren, vooral in de eerste periode. En naast de zorgen zijn er ook nog eens al die praktische zaken. De overleggen op school en met zorgverleners, de vragenlijsten en formulieren die ingevuld moeten worden. Kun je dan eigenlijk nog wel voldoende aandacht besteden aan je partner en aan de andere kinderen? Want als één kind problemen heeft, dan raakt dat de andere kinderen ook. Is er dan nog iemand die aan hen vraagt ‘Hoe gaat het nu met jou?’.

Dit thema kwam naar voren tijdens de recente  publiekslezing van de afdeling psychiatrie, “Als een broer of zus speciale aandacht nodig heeft”. Kirsten Buist vertelde over het bijzondere van broer- en zusrelaties, een onderwerp waar zij veel onderzoek naar doet. Tessa Bunte, kinder- en jeugdpsychiater ging in op het zorgprogramma voor tweelingen. Zelf vertelde ik hoe het in ons gezin gaat. Ik zie als vader hoe ingewikkeld het soms voor onze jongens kan zijn, de extra spanning in het gezin, de conflicten die harder zijn dan wat er normaal al tussen pubers gebeurt. Hoe we proberen oog te hebben voor de dingen die samen wel goed gaan en daar ook ruimte voor te maken. Dat het jammer is dat een vakantie met elkaar niet lukt, maar een korte trip met één van de kinderen ook heel leuk en bijzonder is. Het is ontdekken en proberen, want de goede oplossingen liggen niet klaar. Dat bleek ook bij de publiekslezing. Ouders kwamen met vragen over hoe je ervoor kan zorgen dat het kind zonder extra zorg toch voldoende tot z’n recht komt. En is eigenlijk bekend hoe schadelijk het is voor een broer of zus als er thuis steeds problemen zijn? Ingewikkelde vragen, waarvan die avond duidelijk werd dat we het gewoon nog niet altijd weten.

Ervaring

Als de wetenschap geen  pasklaar antwoord heeft, dan is er altijd nog de ervaring van mensen die het eerder hebben meegemaakt. Het is de bron waar we als familieadviesgroep uit putten bij het meedenken met de afdeling en de weg die we ook zijn ingeslagen met familiecoaching. Niet in plaats van de reguliere hulpverlening, maar als aanvulling op en versterking van.

Zelf ben ik ook nog eens op zoek gegaan wat zoal te vinden is voor ouders en kinderen in een gezin waar één of meerdere kinderen bijv. autisme of ADHD hebben. Regelmatig vind ik zelf steun en concrete hulp in het contact met anderen in een vergelijkbare situatie. Maar ook dit is een zoektocht waarbij je zelf moet ontdekken wat echt past. Onder deze blog een opsomming van wat er zoal te vinden is. Het zal misschien het knagende gevoel niet wegnemen over de zorg die er ook voor de andere kinderen is. Soms rest je als ouder dan niets anders dan diep doorademen en je te realiseren dat je het waarschijnlijk al geweldig doet.

---

Peter is getrouwd met Bertine en heeft zoons in de leeftijd van 6 tot 19 jaar. Vier jongens met ieder hun eigenheid; slim, vrolijk, serieus, eigenwijs, onhandig, handig. Drie zijn gediagnosticeerd met een vorm van autisme.

Peter werkt als informatiemanager en zingt in zijn vrije tijd. Hij is ook lid van de Familieadviesgroep die de afdeling Psychiatrie bijstaat. Peters verhalen zijn eerder gepubliceerd in LMA magazine, het tijdschrift van de Stichting Leven Met Autisme.