Plotselinge klachten
Wouter van der Jagt had nooit serieuze gezondheidsproblemen. Tot die ene nacht: hij werd wakker met een benauwd gevoel en kon nauwelijks slapen. Na twee dagen belde hij de huisarts. “Ik zei nog tegen mijn collega’s: ik ben zo terug.” Maar dat liep anders. De huisarts zag direct dat er iets mis was.
Terugkijkend herkent Wouter wel signalen. Zijn conditie was achteruitgegaan en hij voelde zich vaker moe. Af en toe had hij onverklaarbare hartkloppingen. “Maar ik had er geen pijn van en voelde me verder prima.”
Alles verandert in één klap
In een paar dagen veranderde zijn leven volledig. “De artsen zeiden: we kunnen je opereren en een steunhart plaatsen. Anders red je het niet.” Voor iemand die altijd gezond leefde, niet rookte of dronk, was dat moeilijk te bevatten. Wouter werkte veel en met passie, maar moest daar abrupt mee stoppen. “Ik ben iemand die graag aanpakt, maar nu moest ik leren om mijn grenzen aan te voelen en te respecteren. Doorgaan terwijl je lichaam protesteert, dat werkt niet meer.”
Leven met een steunhart
Om zijn bloedsomloop te ondersteunen kreeg Wouter een steunhart, een Left Ventricular Assist Device (LVAD). “Ik had een gezin met twee jonge kinderen. Opgeven was geen optie. Ik was pas 41, ik was nog lang niet klaar.” Twee jaar lang leefde hij met het steunhart. Het vroeg veel aanpassing, ook van zijn omgeving. “Altijd rekening houden met de reservebatterijen. Veel ziekenhuisbezoeken, medicatie. En constant de angst voor complicaties.”
Een donorhart verandert alles
Na anderhalf jaar bleek dat het steunhart niet goed was ingegroeid. De risico’s werden te groot en Wouter kwam op de wachtlijst voor een harttransplantatie. “Dat was een spannende periode. Je leeft in afwachting van dat ene telefoontje. Altijd binnen een paar uur van het ziekenhuis blijven, altijd klaar om te gaan.”
Dat telefoontje kwam sneller dan verwacht. “Ik vroeg het operatieteam om voor me te vechten als dat nodig was. Dat zou ik zelf ook doen.” Na de transplantatie voelde hij direct dat het goed zat. “Het hart klopte. Het voelde niet vreemd. Het was een ongelooflijk gevoel van dankbaarheid.”
Nieuwe blik op het leven
Wouter kijkt niet te veel vooruit. “Wat de toekomst ook brengt, ik ben dankbaar voor wat ik nu heb.” De statistieken over levensverwachting laat hij links liggen. “Mijn doel is om het tegendeel te bewijzen, dat je met een donorhart ook langer dan 35 jaar kunt leven. Ik geloof in de kracht van positiviteit. Elke dag telt.”
Hij voelt een diepe dankbaarheid naar zijn donor. “Je krijgt letterlijk de kans om opnieuw te beginnen. Ik wil iets terugdoen – er zijn voor mijn gezin, genieten van het leven en anderen helpen die hetzelfde meemaken.”
“Elke dag is een cadeau”
De ervaringen van Wouter veranderden zijn blik op het leven. “Het is cliché, maar het is echt zo: elke dag is een cadeau. Je voelt je bijna verplicht om daar iets waardevols mee te doen.” Inmiddels heeft hij via de hartfalenzorg nieuwe vriendschappen opgebouwd. “De wereld van hartpatiënten is bijzonder. Ik hoop dat ik nog lang van betekenis mag zijn, ook voor anderen in dezelfde situatie.”