Patiëntverhaal Gert Strubbe
"Ruimte voor eigen beslissingen"
In maart 2016 word ik thuis getroffen door een hartinfarct. Een kwartier later is de ambulance er. Vervolgens krijg ik een hartstilstand. De ambulancemedewerkers brengen me met de AED weer tot leven. Op weg naar het ziekenhuis ben ik er slecht aan toe.
Bij aankomst in het UMC Utrecht staat een team me op te wachten. Iedereen is alert. Binnen een uur ben ik gekatheteriseerd en gedotterd. Voor de tweede keer redden ze mijn leven. Hoewel het infarct weinig schade heeft aangericht, zijn er wel restproblemen in de bloedvaten. Eigenlijk willen ze me meteen opereren.
Daar voel ik weinig voor. Ik ben aardig opgeknapt en bovendien zie ik een openhartoperatie niet zitten. Te risicovol voor afstoting van mijn nier. In 1996 heb ik een transplantatie gehad. Gelukkig mag ik naar huis om af te wachten hoe het verder gaat.
Helaas nemen de klachten weer toe. Welke ingreep zou het minste risico’s hebben? Ik ga zelf op onderzoek uit. In België bestaat de mogelijkheid van een robotoperatie waarbij het borstbeen intact blijft.
Mijn cardioloog in het UMC zegt: “Een robot kan twee omleidingen aanbrengen. Dat leidt tot een acceptabel resultaat. Voor een topresultaat zijn vier omleidingen nodig. Die mogelijkheid kunnen we je hier bieden. Doe wat je denkt dat het beste voor je is. Daar sta ik altijd achter.’
Acceptabel vind ik op dat moment goed genoeg. Dus ik ga voor de robotoperatie in België. Toch zie ik uiteindelijk van deze optie af. Niet zozeer omdat ik de ingreep zelf moet betalen, maar vooral vanwege de grote kans op onverzekerde (na)zorg.
Kloppend hart
Opnieuw ga ik in gesprek met mijn cardioloog. Hoe nu verder? Er moet iets gebeuren. Ik heb gehoord dat er chirurgen zijn die omleidingen kunnen aanbrengen op een kloppend hart. Dan voorkom ik dat mijn lichaam moet worden gekoeld en hoef ik niet aan de hartlongmachine. Vooral die twee aspecten maken me huiverig in verband met mijn getransplanteerde nier.
Toevallig blijkt er net een chirurg in het UMC te werken die ervaring heeft met deze manier van opereren. Mijn cardioloog brengt me met haar in contact. Het klikt meteen en ik heb er alle vertrouwen in.
Het is prettig dat je ruimte krijgt voor eigen beslissingen. Je hoeft niet bang te zijn dat artsen je dat kwalijk nemen. Ze waarderen het als je er anders over denkt.
Op 5 augustus is het zover. De operatie verloopt perfect. Ik lig maar een halve dag op de intensive care en na een week mag ik alweer naar huis. Vooraf heb ik het idee dat deze ingreep ook minder link is voor mijn hart zelf. Het blijft immers kloppen. Puur een gevoel.
De planning in het UMC kan wel efficiënter. Zo is mijn operatie drie keer afgezegd en uitgesteld. Dat brengt extra spanning met zich mee. Zeker omdat je je mentaal steeds opnieuw moet voorbereiden. Net als je omgeving trouwens. De derde keer valt me het zwaarst.
Uren later dan gepland sta ik in “voorportaal’ van de operatiekamer. Helemaal voorbereid. Operatiepak aan, kalmerend pilletje gehad, afscheid van mijn vrouw genomen. Het loopt tegen het einde van de middag.
Mijn chirurg komt naar me toe en zegt: “Het loopt enorm uit, we redden het niet, tenzij u erop staat, dan laat ik vanavond een nieuw team komen. Maar ik ben wel beetje aan het eind van m’n Latijn.” Wie zou daar nou ja op zeggen?
Het ergste vind ik nog dat mijn vrouw al is gebeld om mij op te komen halen. Haar eerste gedachte is: het UMC halverwege de operatie aan de lijn, dat is foute boel. Ik neem mijn chirurg overigens niks kwalijk. Dit is overmacht. Voor haar niks dan lof. Zij heeft een topprestatie geleverd.
Geen angst
Vaak leiden gebeurtenissen als een hartinfarct en een hartstilstand tot angst. Het kan zomaar weer gebeuren. En wat dan? Gelukkig ben ik niet in de greep van angst geraakt. Toen bij de niertransplantatie was ik wel bang. Inmiddels sta ik anders in het leven. Dat heeft met mijn levensovertuiging te maken.
Het geloof geeft me steun. Ook mijn werk als geestelijk verzorger in diverse kerkelijke gemeentes heeft daaraan bijgedragen. Dat heeft rust gebracht. Ik ben er nu vrij nuchter onder. Invloed op hoe lang ik zal leven, heb ik toch niet.
Deze ervaring heeft mijn leven ook verrijkt. Ik ben me er bewuster van geworden hoe veel de mensen om me heen van me houden. Mijn vrouw, mijn kinderen. Die betrokkenheid heb ik intens beleefd. Heel waardevol.’
‘Het is prettig dat je ruimte krijgt voor eigen beslissingen. Je hoeft niet bang te zijn dat artsen je dat kwalijk nemen. Ze waarderen het als je er anders over denkt.’