“Er zijn data die je nooit vergeet. Zaterdag 1 maart 2014 is zo'n dag voor mij. De dag ervoor had ik wat last van mijn nek dus ik besloot nog even naar de fysiotherapeut te gaan. Hij behandelde me en vroeg me de dag erna toch even terug te komen omdat het nog niet helemaal goed zat. Die zaterdag kraakte hij mijn nek en toen ging het mis, ik viel weg.” Met de ambulance werd Jacques naar het UMC Utrecht gebracht. Daar moest hij een nacht blijven, maar knapte snel op. Vrij snel mocht hij weer naar huis. “Ik voelde me wel heel erg moe, maar verder ging het eigenlijk goed.”

Twee herseninfarcten

Ruim een week later  was Jacques thuis met zijn dochter Julie en voelde zich ineens weer niet lekker. “Julie belde meteen mijn vrouw die met onze hond Boet in het bos was. Binnen tien minuten was ze thuis en zijn we naar het ziekenhuis gereden. Daar bleek na onderzoek dat ik twee herseninfarcten gehad had. Ik schrok er uiteraard van maar bleef heel rustig, mijn familie vond het heftig, vertelden ze achteraf. Ineens veranderde ik van een energieke, sportieve vader en echtgenoot in een patiënt. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven en rust houden. Mijn vrouw en kinderen kwamen vaak langs, een welkome onderbreking van de lange ziekenhuis dagen.“

Revalideren

Daarna begon het revalidatieproces; langzaam weer gaan bewegen en rustig opbouwen. “Een intensieve periode maar ook heel prettig en leerzaam. Ik had veel aan mijn eerdere sportcarrière, sporten heeft me echt geholpen in die tijd. Daardoor kon ik plezier beleven aan het revalideren. De topsporter in mij is altijd gebleven, ik stelde mezelf een doel: verslag doen van een groot sportevenement in mei: WK hockey in Den Haag. Dat hielp me erdoorheen. Ook al had ik een beroerte gehad, ik wilde gewoon weer zoveel mogelijk kunnen doen.”

Angst

In de revalidatieperiode heeft Jacques  ook tegenslag gehad. Angsten bijvoorbeeld, hij durfde niet te gaan slapen. “Om wakker te blijven ging ik buiten lopen, ik was erg bang voor nog een infarct. Dat gevoel moest echt slijten. Nu heb ik soms ook nog moeite om rust te vinden, hoewel het wel naar de achtergrond is gegaan. “

Geholpen bij revalideren

“Wat me heel erg heeft geholpen, is dat alles bespreekbaar was bij de arts. Ik mocht alle problemen benoemen en er werd serieus geluisterd, dat was voor mijn revalidatieperiode echt belangrijk. Alle mensen in het ziekenhuis stonden in dienst van mij, de patiënt en werkten samen om me te helpen, bijzonder fijn. Misschien een detail, maar toch heel prettig, is dat ik niet door de hoofdingang van het UMC Utrecht naar de revalidatieruimte hoefde. Er was een aparte ingang waardoor ik me minder een patiënt voelde, ik ging gewoon sporten. Dat hielp om mijn normale leven weer op te pakken.”

Geluk gehad

Al met al vindt Jacques dat hij  geluk heeft gehad. Hij kan nu eigenlijk weer alles doen. “Natuurlijk was het heftig en duurde het herstel lang, maar ik heb wel vertrouwen kunnen houden, geholpen door de artsen en mijn familie. Mijn vader heeft ook op jonge leeftijd een herseninfarct gehad maar is inmiddels 78 en nog steeds fit, dat is mijn voorbeeld. “

Bewust leven

In balans zijn is voor Jacques een belangrijke les van zijn revalidatieperiode. ”Het elastiekje stond altijd gespannen en soms is het goed een stapje terug te doen. Daar heb ik echt aan moeten wennen. Ik doe mijn best om fysiek en mentaal fit te zijn en vaak te sporten en te wandelen, zo voel ik me goed. Ik leef bewuster nu en probeer me minder druk te maken. Tuinieren is mijn grote hobby, daarmee kom ik tot rust. Ik ben er nog niet helemaal, maar wel al ver op de goede weg.”