Patiëntverhaal Saskia en Auke

"Bij de tweede terugplaatsing ben ik zwanger geworden van Sjoerd"

Sinds 2011 komen Auke en ik voor vruchtbaarheidsbehandelingen in het UMC Utrecht. Omdat Auke’s zaad via een operatie is verkregen, heet de methode om zwanger te raken bij ons ICSI (intracytoplasmatische sperma injectie). Op de IVF-afdeling werken zo’n tien artsen. Bij echo’s had ik al gemerkt dat ik bijna iedere keer een nieuw gezicht zag. Het is helaas niet te plannen om een vaste arts te hebben.

Voor de punctie was ik nerveus. Omdat je het aanprikken van de eicellen niet kunt verdoven, doet het pijn. We hadden aangegeven dat we goed in contact wilden zijn met de arts. Ik sprak met haar af dat ze zou wachten totdat ik ja zei. Vervolgens telde ze tot drie en daarna begon ze pas met de punctie. Fijn dat er ruimte was om te vertellen hoe ik het graag wilde. Het was stil, de onderlinge sfeer was rustig, de lichten werden een beetje gedimd. Hierdoor kon ik me concentreren en meer ontspannen. Auke en ik waren samen, met onze kinderwens. Het was prettig hoe de verpleegkundige, de arts en de laborant op ons afstemden en aanvoelden wat ik nodig had. Achteraf zei de verpleegkundige: “We waren helemaal gestopt met praten, normaal kletsen we altijd wat. We voelden echt aan dat dit bij jullie niet gewenst was.”

Terugplaatsing

De eerste terugplaatsing was niet prettig. Er wordt een slangetje met het embryo ingebracht, de arts duwt op een soort spuit en het embryo laat los in baarmoeder. Je voelt er eigenlijk niks van. Toen ik aangaf dat ik er klaar voor was, zei ze: “Oh, maar hij zit er al in” en ze trok het slangetje los. Ik reageerde: “Wat, zit het er al in?” Verbaasd, geschrokken. Ik vond het heel vervelend. Deze arts was niet afgestemd, waar ze zich denk ik niet van bewust was. Voor mij is het een wezenlijk moment om een kindje te verwelkomen. Ik wil bewust meemaken dat het wordt overgedragen van het ziekenhuisbuisje naar mij. Het moet al in een medische setting. Maar zelfs als mijn knie moest worden gehecht, zou ik het ook prettig vinden als een arts zei wat hij deed.

Auke: “Zo van, puup, volgende.” Ik was verbaasd en dacht: “Hè, wat jammer.”Hierdoor krijg je echt een nummergevoel. Sommige artsen zijn gespannen door de druk waar ze onder moeten werken. Dat kan ik me goed voorstellen. Maar het heeft wel echt effect op mensen, zeker als je daar gevoelig voor bent. Werkdruk is prima, maar je merkt als een arts niet op zijn gemak is. Bewust of onbewust. Artsen moeten hierin goed worden ondersteund of leren zichzelf te ondersteunen. Bijvoorbeeld met behulp van mindfulness. Ze hebben een belangrijke functie. Later hebben we er wel iets over gezegd. Wat ik goed vind, is dat ze alles in het dossier noteren. De volgende arts zei: “Oh, jullie willen het graag zo.” En dan hielden ze daar rekening mee.

De tweede terugplaatsing verliep goed. Daarvan ben ik zwanger geworden van Sjoerd. Ik had een fijne klik met die arts. Ze voelde aan wat er de eerste keer minder prettig was verlopen. En toonde belangstelling voor onze innerlijke voorbereiding. Ondanks dat het UMC Utrecht een soort fabriek is, ervoer ik veel respect voor de verscheidenheid van mensen. En voor onze eigenheid hierin. Ze zijn zich bewust dat het bijzonder werk is. Het is een soort wonder wanneer je zwanger raakt van een behandeling. Statistisch gezien zijn de kansen laag. Vijfenzeventig procent van de mensen heeft meerdere behandelingen nodig.

Auke: "Bij ons zijn de kansen nog kleiner omdat de procedure ingewikkelder is."

Ik ben net weer opnieuw begonnen met hormonen spuiten. Dus we hopen binnenkort weer zwanger te raken.

 
Juni 2014

Terug naar het overzicht