Patiëntverhaal Ton

"Ik wist dat ik in goede handen was." uitklapper, klik om te openen

Ton van Arnhem: "Een sluipmoordenaar, zo noem ik het. Van een aneurysma merk je namelijk niets. Ook ik liep er al een tijdje mee rond zonder het te weten. Eerlijk gezegd had ik ook nog nooit van het woord ‘aneurysma’ gehoord. Inmiddels weet ik er alles van. Het is een verwijding van de aorta, de grote lichaamsslagader die vanaf het hart door de buik naar de benen loopt."

"In mijn geval bevond die verwijding zich in het buikgedeelte. De arts vertelde me dat een aorta een gemiddelde omvang heeft van twee centimeter. Op bepaalde plekken kan de aortawand zwakker worden en daardoor langzaam uitzetten. Als de aorta steeds verder blijft uitzetten, kan ze uiteindelijk scheuren. Dan is er meestal niks meer aan te doen. Gelukkig werd het bij mij op tijd ontdekt. Per toeval. Ik was er vandaag de dag waarschijnlijk niet meer geweest, als ik niet in het ziekenhuis had gelegen vanwege een hartoperatie.”

Voortdurend angst

“Vanwege hartproblemen onderging ik in 2004 een bypassoperatie. Deze verliep goed. Daarna moest ik om de zoveel tijd terug naar het ziekenhuis voor nacontrole. Ook mijn bloeddruk werd dan gemeten. Die bleek veel te hoog. Met medicijnen werd geprobeerd de bloeddruk omlaag te krijgen.

Maar dat haalde niets uit. Om te onderzoeken wat er precies aan de hand was, werden echo’s gemaakt. Daarop was te zien dat ik een aneurysma had. Het verraderlijke is dat ik er lichamelijk niets van gevoeld had. Geen pijn, geen moeheid, niks. Ik had dus nooit signalen kunnen afgeven aan mijn dokter. Op het moment dat het aneurysma werd ontdekt, was het nog niet levensbedreigend. Wel moest ik elk jaar terugkomen in het ziekenhuis voor een scan. Daarop was te zien dat de aortaomvang bleef toenemen. Ik was bang dat het op een dag mis zou gaan. Niet alleen bij mij, maar ook bij mijn vrouw en kinderen was die angst er continu.

Als ik de deur uitging, zei mijn vrouw altijd: ‘Bel even!’ of ‘Ga niet te lang weg.’ Mijn vrouw ging altijd mee naar de gesprekken met de arts. Ze wist daardoor alles tot in de details. Ook wat er zou gebeuren als de aorta zou scheuren. Dan kon het binnen tien minuten gedaan zijn met me. Een angstaanjagende gedachte, die ons beiden bezighield. Mijn arts, dr. Van Herwaarden, legde vanaf het begin glashelder uit wat er aan de hand was. Het contact met hem is altijd prettig geweest. Hij vertelde het in gewonemensentaal, zodat ik het begreep. Ik zou geopereerd moeten worden met een stentgraft. Dat is een buis die een versteviging vormt in het verzwakte deel van de aorta. In dit geval zou een speciale stentgraft moeten worden gebruikt, met zijtakjes. Een dure behandeling die op dat moment nog niet in het UMC Utrecht werd uitgevoerd. Er waren wel enkele andere ziekenhuizen in Nederland die deze operatie uitvoerden, maar ik wilde per se in het UMC geholpen worden. Eind 2010 was het zover. Er werd een stentgraft op maat gemaakt in Australië met zijtakjes voor nier- en darmslagaders. In november lag ik op de operatietafel.”

Gerust gevoel

“Ik was de eerste patiënt in het UMC die deze operatie met zo’n speciale stentgraft onderging. Ik wist dat ik in goede handen was. Maar ik was wel bang. Ik had vooraf het zekere voor het onzekere genomen. Het koophuis waarin ik tot die tijd met mijn vrouw woonde, hadden we kort daarvoor verkocht. Ik wilde niet dat zij dat in haar eentje zou moeten regelen als ik er plotseling niet meer zou zijn.

Dat gaf me een gerust gevoel. Inmiddels wonen we in een fijn huurappartement. Na de operatie stond dr. van Herwaarden bij mijn bed. ‘Het is helemaal goed hoor,’ zei hij. Ik was zo blij! Vanaf dat moment wist ik dat ik een tweede kans had gekregen in het leven. Bij de controles in het ziekenhuis bleek later dat de aorta flink was geslonken. Wat een opluchting!”

“Ik ben mijn leven bewuster gaan leven. En maak me niet snel meer druk. Mijn vrouw en ik hebben een volkstuin in Overvecht met een tuinhuisje. Daar kweek ik mijn eigen groenten. Alles kalm aan. Honderd procent gezond ben ik nog steeds niet. Mijn nieren zijn bijvoorbeeld niet zo jofel. Maar ik ga niet steeds lopen piekeren over mijn gezondheid. Dat heeft geen zin. Nee, het is goed zo. Ik ben een gelukkig man.”

"Ik was de eerste patiënt in het UMC die deze operatie met zo’n speciale stentgraft onderging."