Toch zijn zoons bruiloft volgen
Bart Timmermans is locatiemanager op de intensive care in het UMC Utrecht. Hij vertelt over een situatie die hij niet snel zal vergeten. “Vooral de betrokkenheid van mijn collega’s die alles uit de kast haalden om een bijzondere wens van een patiënt mogelijk te maken, maakt mij heel trots.”
“De man van rond de zestig was in een acute situatie bij ons binnengebracht. Hij had net een zware operatie achter de rug en het was de vraag of hij er goed uit zou komen. Die ochtend was een stukje van de binnenste laag van de slagader die naar zijn hoofd gaat losgeraakt. Een
. Hierdoor was de bloedtoevoer naar zijn hersenen gedeeltelijk gestopt. Een levensgevaarlijke aandoening. En als je het overleeft, is het de vraag hoe, want het is dan nog onbekend hoeveel schade in de hersenen het zuurstoftekort heeft veroorzaakt.”
“In die toestand kwam hij bij ons op de afdeling. Al snel bleek dat het wonderbaarlijk goed met hem ging. Hij overleefde niet alleen, hij kon ook alles nog en herstelde zelfs enorm snel. Toen de eerste bulk zorgen en verdriet voorbij was, liet hij ons weten wat hij zo verschrikkelijk vond: zijn zoon ging trouwen en nu kon hij daar niet bij zijn. De bruiloft was pas over twee weken, en hij had gehoopt dan weer voldoende hersteld te zijn, maar nu wist hij: dat ging hij niet redden.”
“Ineke, een verpleegkundige uit ons team heeft direct contact gezocht met onze ict’er Henk. In dit digitale tijdperk moet het toch mogelijk zijn dat deze meneer vanuit zijn ic-bed toch de bruiloft van zijn zoon zou meemaken? Met behulp van een door de familie ingehuurde videograaf heeft iedereen zich tot het uiterste ingespannen om ervoor te zorgen dat deze patiënt kon meegenieten van dit mooie moment.”
“Zowel Ineke als Henk zouden er eigenlijk die dag niet zijn. Los van elkaar zeiden zij: ik zorg dat ik er wel ben. Ineke had zelfs nog een mooie corsage voor de trotse vader geregeld, die helemaal opgepoetst in bed lag, klaar voor de grote gebeurtenis. Hij besefte heel goed wat er allemaal gebeurd was, dat hij door het oog van de naald was gekropen. Dus ja, er kwamen wel wat tranen toen hij zich realiseerde hoe bijzonder het was dat hij dit kom meemaken.”
“Ik was vooral geraakt door de inzet van mijn collega’s. Want de werkdruk is soms erg hoog. We hebben moeite voldoende verpleegkundigen te vinden. Desondanks willen veel zorgverleners juist meer leveren dan de basale zorg. Ze willen graag dat stapje extra zetten. ‘Dat is toch m’n werk’, hoor ik dan. Misschien wel, maar dat maakt die extra inzet niet minder mooi. Het maakt mij juist trots op al die collega’s die iedere dag weer hun best doen om het onze patiënten zo aangenaam mogelijk te maken.”
Meer informatie over een aneurysma in het hoofd
