Willem Jan van Steenbergen (69)

“Een moeilijke vraag, want het ligt eraan hoe snel de hulpverleners erbij zijn. Hoe sneller je geholpen wordt, hoe groter de overlevingskans immers is. Bovendien wordt de kans op blijvende schade kleiner. Zelf volg ik elk jaar een reanimatiecursus dus ik denk er zeker wel eens over na. Als het in het ziekenhuis of thuis zou zijn, zou ik gereanimeerd willen worden. Mijn buurman heeft ook een EHBO-cursus met reanimatie gevolgd, dus bij hem ben ik in goede handen. Maar als ik nu op straat zou neervallen, vind ik het echt een ander verhaal. Ik wil niet als verlamd of gehandicapt door het leven.”

Els Boeije-Kors (77)

“Als je me het nu zou vragen, zou ik zeker gereanimeerd willen worden. Maar het hangt wel van de situatie af. Als de gezondheid slechter wordt, is het toch een ander verhaal. Ik heb zelf ooit eens een vriendin begeleid die de ziekte ALS had en zij droeg overal waar ze kwam een niet-reanimerenpenning. Hierdoor werd ik me heel bewust van haar keuze en ik moet zeggen dat dat best indruk op mij gemaakt heeft. Zelf zou ik daar niet zo snel voor kiezen, maar ik heb bijvoorbeeld wel schriftelijk laten vastleggen dat als ik er ooit zelf voor kies om niet meer te eten en drinken, anderen mijn beslissing moeten respecteren.”

Jan Schatorie (65)

“Ik wil zeker gereanimeerd worden. En ja, ook als ik ouder ben en misschien niet meer zo vitaal ben als ik zou willen. Daar heb ik geen enkele twijfel over. Voor mij verschilt het ook niet of het reanimeren in het ziekenhuis gebeurt of zo op straat, door hulpverleners of omstanders. Ik wil blijven leven en de kans op eventuele nare gevolgen neem ik voor lief.”

Annie Schatorie (63)

“Mijn man en ik hebben het er nog nooit samen over gehad, maar natuurlijk heb ik wel eens nagedacht wat ik zou willen. Als je het me nu vraagt, zeg ik ‘ja’ op de vraag maar het hangt van de situatie af. Als ik dement zou worden, zou het voor mij niet meer hoeven. De kans op letsel vind ik dan te groot. Maar in dat geval zou ik geen speciale penning willen dragen. Ik denk namelijk dat de meeste hulpverleners of omstanders in de haast om hulp te bieden meteen aan de slag gaan met hartmassage of mond-op-mond-beademing. Dan gaan ze niet eerst op zoek naar zo’n penning, dus die lijkt me overbodig.”

Ans Stekelenburg (70)

“Mijn man heeft een pacemaker en heeft wel eens met zijn arts gepraat over reanimatie. Maar zelf denk ik eigenlijk weinig na over dit onderwerp en ik heb het er dan ook niet met mijn man over gehad. Gek misschien, maar of ik het zou willen ligt aan de situatie, denk ik. Als ik gezond ben, zou ik wel gereanimeerd willen worden. Alhoewel dat in het ziekenhuis veiliger zou voelen dan elders. Dan weet je tenminste dat je in goede handen bent.”

Ans Smulders (75)

“Een paar weken geleden lag ik in het ziekenhuis. Ze dachten dat ik een herseninfarct had gehad, maar gelukkig was het slechts een evenwichtsstoornis. De arts heeft het toen over reanimatie gehad. Ik laat die beslissing op het moment suprême graag aan de hulpverleners over. Als zij denken dat de schade niet te groot zou zijn, wil ik worden geholpen en anders niet. Het lijkt me niets om te moeten leven als je levenskwaliteit drastisch is afgenomen. Ik vind het wel erg belangrijk dat artsen met patiënten over reanimeren praten. Je kunt er maar beter vooraf over nadenken, niet?”

Leo Boeije (81)

“Een duidelijk: ‘nee’. Ik zou niet gereanimeerd willen worden. Ik ben laatst in het ziekenhuis opgenomen en mijn gezondheid laat te wensen over. Ik wil niet het risico lopen als een kasplantje verder te moeten. Daar bedank ik voor. Mijn keuze heb ik ook met mijn vrouw en arts besproken, zij weten van mijn wens. Of ik een niet-reanimerenpenning heb? Nee, ik dacht het niet. Misschien dat ik daar nog voor kies.”

Hendrik Koen (81)

“Eerlijk gezegd, denk ik daar liever niet over na. Stel dat het fout gaat? Ik heb een goed en gezond leven gehad en zou het vreselijk vinden als ik gereanimeerd zou worden en vervolgens als een kasplant door het leven moet gaan. Dat lijkt me afschuwelijk. Maar om nu te zeggen dat ik tegen reanimeren ben, dat ook niet. Ik heb drie mooie dochters en die willen dat ik doorga. Een niet-reanimerenpenning zou dan ook niets voor mij zijn. Te definitief.”

Jacques Schatorie (64)

“In tegenstelling tot mijn broer wil ik juist niet gereanimeerd worden. Ook daar ben ik stellig in. Als het zo ver is, laat mij dan maar gaan. Ik ben bang om na reanimatie in een rolstoel te eindigen of half verlamd te raken. Dat de kwaliteit van leven zo achteruitgaat, zou ik niet willen. Het is goed zo. Misschien wil ik binnenkort met een arts praten over een wilsverklaring of niet-reanimerenbesluit. Zo’n penning zou ik best willen.”

Gerda Oevermans (68)

“Een moeilijke vraag, en ik moet zeggen dat ik daar nog niet eerder bij stil heb gestaan. Natuurlijk, ik wil graag blijven leven maar tegen welke prijs? Het hangt ook af van mijn eigen gezondheid op dat moment. Ik zou het wel een taak van de huisarts vinden om het hier in bepaalde situaties over te hebben. Dat lijkt me best fijn.”