Alleen prikjes vind ik echt heel vervelend
De tienjarige Demi heeft al vanaf haar kleutertijd jeugdreuma. Ze woont met haar vader, moeder, zus Romy en kat (Mouse) in Lopik. Sinds 2011 is ze in het WKZ onder behandeling van jeugd-reumatoloog Nico Wulffraat.
‘Ik denk er eigenlijk nooit aan dat ik reuma heb. Maar ik kan niet met alles meedoen, bijvoorbeeld bokspringen. Dat doet te veel pijn aan mijn polsen. Niet alle kinderen uit mijn klas begrepen dat, daarom heb ik een spreekbeurt gehouden over jeugdreuma. Nu snappen ze het veel beter en houden ze er ook rekening mee.
Ik spreek bijvoorbeeld altijd af dat ik bij iemand achterop kan als we teruggaan van de gym. Heen lopen gaat goed, maar terug niet. Aan dat soort dingen merk ik wel dat ik reuma heb. Maar meestal bedenk ik gewoon een oplossing, als ik iets niet kan. Vandaag nog! We deden een estafette bij gym, dan moet je over dingen heen klimmen, daarna een bal in een basket gooien en dan precies op een plekje terugleggen. Te veel voor mij. Daarom ging ik goed naar iedereen kijken en dan heel hard roepen als ze iets vergeten waren. Dat was grappig! Tokkelen vind ik ook leuk; keihard over een meertje. En dan terug naar de beginplek met zo’n elektrisch autootje. Maar rustiger dingen zijn ook fijn, bijvoorbeeld taarten bakken. Dus het gaat goed. Alleen prikjes vind ik echt héél vervelend. Ik moet er elke woensdag twee...
Gelukkig is dokter Wulffraat aardig, hij snapt alles wat ik hem vertel. En hij kan goed luisteren.’
Verder lezen?
Lees meer over jeugdreuma op hetwkz.nl
